Koloseum, oficjalnie nazywane było w starożytności Amfiteatrem Flawiuszów (łac. Colosseum; wł. Colosseo). Był to budynek w Rzymie, zbudowany w latach 70-72 do 80 n.e. przez Wespazjana i Tytusa – cezarów z dynastii Flawiuszów. Jest to duża, owalna budowla o dług. 188 m, szer.156 m, obw. 524 m, wys. 48,5 m, z pojemną widownią, która mogła pomieścić od 45 do 50 tysięcy widzów; z galeriami komunikacyjnymi oraz areną z systemem podziemnych korytarzy. Zewnętrzna część budynku miała 4 piętra, najniższe piętro w stylu toskańskim, drugie w jońskim, trzecie w korynckim. Od strony wewnętrznej budowla jest pięciopiętrowa. Cztery piętra są układem pomieszczeń wydzielonych pomiędzy filarami, ścianami, ze sklepieniami kolebkowymi i krzyżowymi. Umieszczono tam bufety, szatnie, natryski, pomieszczenia dla gladiatorów, klatki dla zwierząt oraz korytarze. Wokół areny wzniesiono podium. Do Koloseum prowadziło 80 ponumerowanych wejść, które zapewniały szybkie opuszczenie widowni przez widzów (jednak taką możliwość mieli tylko widzowie z dolnych i środkowych rzędów). Istniała też możliwość przykrycia całej widowni specjalną osłoną w deszczowe lub bardzo słoneczne dni. Odbywały się w nim m.in. walki gladiatorów, polowania na dzikie zwierzęta, a także w późniejszym okresie rzezie chrześcijan. Nazwa Koloseum została nadana we wczesnym średniowieczu od znajdującego się w pobliżu budowli ogromnego (gr. kolossos) posągu Nerona przedstawionego jako Helios. W 445 r. Koloseum zostało poważnie uszkodzone przez trzęsienie ziemi. W 528 r. odbyły się tu ostatnie igrzyska. Pod koniec VI w. wewnątrz Koloseum wybudowano mały kościół, a arenę przekształcono w cmentarz. Od 2007 r. Koloseum jest zaliczane do siedmiu nowych cudów świata.