Historia sztuki greckiej dzieli się na kilka okresów historycznych. Okres archaiczny (XII-V w.p.n.e.) jest okresem rozwoju miast – państw (polis) – silnych ośrodków handlowo-kulturalnych, które ze sobą rywalizowały, rozwijały sztukę i rzemiosło. W tym okresie powstało wiele dzieł literatury greckiej i eposów ( np. Iliada i Odyseja Homera). W VIII w.p.n.e. odbyły się pierwsze igrzyska olimpijskie, które wpłynęły na powstanie idealnego kanonu greckiego piękna. Rozwinęła się poezja liryczna (poezje Safony i Pindara). Rozwinął się teatr grecki, który polegał na połączeniu muzyki tańca i poezji w jedną całość sceniczną. Powstała także w tym okresie filozofia, jako wyraz miłości do wiedzy. W architekturze powstały style: dorycki i joński. Okres klasyczny (V w. – poł.IV w.p.n.e. ) był zwany „złotym okresem kultury greckiej”, w którym silnie zaznaczyła się potęga kulturalna i handlowa Aten, jako najważniejszego miasta – polis w Grecji. Wprowadzenie ustroju demokratycznego i aktywne uczestnictwo obywateli w życiu społecznym, spowodowały rozkwit architektury, rzeźby, teatru klasycznego i filozofii. Okres hellenistyczny (poł. IV w.p.n.e. – I w.p.n.e.) to podboje Aleksandra Macedońskiego i upadek Grecji klasycznej. Wpływy ze wschodnich krajów podbitych przez Aleksandra Wielkiego spowodowały upadek demokracji i rozkwit monarchii absolutnych. Sztuka stała się jedynie potwierdzeniem bogactwa arystokracji i władców oraz przepychu dworu. Potem Grecja została podbita przez Rzymian, którzy zapoczątkowali nowy okres w dziejach kultury śródziemnomorskiej.