Wilczyca kapitolińska jest to rzeźba wilczycy, która jest symbolem stolicy starożytnego imperium rzymskiego. Wilczyca była świętym zwierzęciem boga wojny Marsa, również metaforą władzy w jej dwojakim aspekcie: łaskawości i zagrożenia, matczynej opieki i złowrogiej determinacji wobec zagrożeń. Jak głosi bardzo znana legenda o założeniu Rzymu, zwierzę miało zaopiekować się i wykarmić Romulusa i Remusa – twórców tego miasta. Rzeźba została wykopana na Palatynie we wczesnym średniowieczu i od początku X wieku stała na rzymskim Lateranie. W 1471 r. papież Sykstus IV podarował ją Rzymowi i trafiła do Muzeum na Kapitolu. Rzeźbę przypisuje się Etruskom i datuje na V w. p.n.e. Jednak zdaniem Adriana La Reginy, profesora etruskologii z uniwersytetu La Sapienza w Rzymie i konserwator Anny Marii Carruby, pochodzi ona najpewniej ze średniowiecza, gdyż została odlana w jednym kawałku. Wszystkie znane antyczne rzeźby tej wielkości odlano w kilku kawałkach. Muzeum Kapitolińskie, w którym stoi rzeźba, wciąż jednak datuje ją na początek V w. p.n.e. Postacie chłopców niewątpliwie zostały dodane dopiero w XV wieku, przypuszczalnie wykonał je znany rzeźbiarz włoski okresu renesansu Antonio Pollaiuolo.

Wilczyca kapitolińska

Wilczyca kapitolińska jest to rzeźba wilczycy, która jest symbolem stolicy starożytnego imperium rzymskiego. Wilczyca była świętym zwierzęciem boga wojny Marsa, również metaforą władzy w jej dwojakim aspekcie: łaskawości i zagrożenia, matczynej opieki i złowrogiej determinacji wobec zagrożeń. Jak głosi bardzo znana legenda o założeniu Rzymu, zwierzę miało zaopiekować się i wykarmić Romulusa i Remusa – twórców tego miasta. Rzeźba została wykopana na Palatynie we wczesnym średniowieczu i od początku X wieku stała na rzymskim Lateranie. W 1471 r. papież Sykstus IV podarował ją Rzymowi i trafiła do Muzeum na Kapitolu. Rzeźbę przypisuje się Etruskom i datuje na V w. p.n.e. Jednak zdaniem Adriana La Reginy, profesora etruskologii z uniwersytetu La Sapienza w Rzymie i konserwator Anny Marii Carruby, pochodzi ona najpewniej ze średniowiecza, gdyż została odlana w jednym kawałku. Wszystkie znane antyczne rzeźby tej wielkości odlano w kilku kawałkach. Muzeum Kapitolińskie, w którym stoi rzeźba, wciąż jednak datuje ją na początek V w. p.n.e. Postacie chłopców niewątpliwie zostały dodane dopiero w XV wieku, przypuszczalnie wykonał je znany rzeźbiarz włoski okresu renesansu Antonio Pollaiuolo.
Spis treści

Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku – podręcznik historii sztuki w Polskim Języku Migowym.

Sztuka narodziła się na ścianach prehistorycznych jaskiń, w postaci niezwykłych rysunków naskalnych. Sztuki plastyczne są od zawsze obecne w codziennym życiu. Piękno jest wokół nas i nie trzeba być artystą, by je doceniać i się nim zachwycać. Historia sztuki jest bardzo ważnym elementem ogólnej wiedzy o świecie i kulturze. Bez sztuki nie byłoby piękna.

Projekt „Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku – podręcznik historii sztuki w Polskim Języku Migowym” – jest to seria filmów edukacyjnych w języku migowym, opowiadająca o wybranych najciekawszych artystach, zabytkach i okresach z epoki prehistorycznej i antyku.

Filmy są udostępniane na kanale YouTube pn. Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku, celem upowszechniania tej wiedzy wśród samych osób głuchych jak i ich otoczenia, czyli tłumaczy, edukatorów. W ostatnich latach dostępność wiedzy i edukacji w Polskim Języku Migowym się znacząco zwiększyła, ale nadal jest to kropla w morzu potrzeb.

W ostatnich latach powstała także Encyklopedia Sztuki w Polskim Języku Migowym – leksykon podstawowych, najczęściej używanych pojęć z historii sztuki.

Niniejszy projekt stanowi bardzo ważne jej dopełnienie. Projekt ten ma atut edukacyjny w zakresie słownictwa języka migowego w obszarze historii sztuki dla przyszłych i obecnych tłumaczy języka migowego jak i dla osób uczących się tego języka.

Link do pobrania publikacji elektronicznej „Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku”:

pomysł, opracowanie i realizacja projektu, opracowanie zagadnień i definicji:
Agnieszka Kołodziejczak

tłumaczenie na Polski Język Migowy:
Marek Krzysztof Lasecki, Tomasz Grabowski, Monika Kozub, Daniel Kotowski

kamera i montaż:
Olgierd Koczorowski

opracowanie graficzne e-publikacji:
Tomasz Grabowski

konsultacje eksperckie:
Marek Krzysztof Lasecki, prof. Aneta Pawłowska (Instytut Historii Sztuki Uniwersytetu Łódzkiego)

współpraca ekspercka:
Grupa Artystów Głuchych

Projekt dofinansowany w ramach projektu grantowego pn. „Inkubacja innowacji społecznych w obszarze kształcenia ustawicznego osób dorosłych” realizowanego w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój 2014-2020 przez Stowarzyszenie Instytut Nowych Technologii w Łodzi.

E-publikacja przeznaczona wyłącznie do bezpłatnego użytkowania. Filmy udostępniane na zasadach licencji Creative Commons Uznanie Autorstwa — Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowa Licencja Publiczna (treść licencji dostępna na stronie: http://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/pl/legalcode) z wyjątkiem zdjęć, dla których licencje zostały odrębnie określone.

Łódź 2018-2019