Świątynie greckie były budowane na wzgórzach, w połączeniu z malowniczą przyrodą. Zabudowa Akropolu stanowiła uporządkowaną przestrzeń urbanistyczną. Świątynie były monumentalne, wielkie. Każdy Grek miał możliwość uczestnictwa w uroczystościach religijnych wokół świątyni. Świątynia była budowana na planie prostokąta z wielkim głównym pomieszczeniem, gdzie znajdował się posąg bóstwa z licznymi kolumnami. Taki typ budynku określany jest mianem megaronu. Grecy nie stosowali zaprawy murarskiej. Bardzo ważne były wrażenia estetyczne. Każda część lub element budowli świątyni stanowiły ważny element dekoracyjny i stanowiły całość samą w sobie, pełną harmonii i ładu. Rolę dekoracyjną pełniły: trzon kolumny, jej głowica, baza, podział belkowania, płaskorzeźby figuralne i stylizowane motywy organiczne (palmety – liście palmy, woluty, perełki). Zasada kanonu greckiego i złotego podziału była stosowana szeroko w architekturze greckiej. Wskutek wykształcenia się stylów (dorycki, joński, koryncki) i ich cech charakterystycznych możemy mówić o porządkach architektonicznych z określonymi proporcjami i wymiarami.

Zasady architektury greckiej

Świątynie greckie były budowane na wzgórzach, w połączeniu z malowniczą przyrodą. Zabudowa Akropolu stanowiła uporządkowaną przestrzeń urbanistyczną. Świątynie były monumentalne, wielkie. Każdy Grek miał możliwość uczestnictwa w uroczystościach religijnych wokół świątyni. Świątynia była budowana na planie prostokąta z wielkim głównym pomieszczeniem, gdzie znajdował się posąg bóstwa z licznymi kolumnami. Taki typ budynku określany jest mianem megaronu. Grecy nie stosowali zaprawy murarskiej. Bardzo ważne były wrażenia estetyczne. Każda część lub element budowli świątyni stanowiły ważny element dekoracyjny i stanowiły całość samą w sobie, pełną harmonii i ładu. Rolę dekoracyjną pełniły: trzon kolumny, jej głowica, baza, podział belkowania, płaskorzeźby figuralne i stylizowane motywy organiczne (palmety – liście palmy, woluty, perełki). Zasada kanonu greckiego i złotego podziału była stosowana szeroko w architekturze greckiej. Wskutek wykształcenia się stylów (dorycki, joński, koryncki) i ich cech charakterystycznych możemy mówić o porządkach architektonicznych z określonymi proporcjami i wymiarami.
Spis treści

Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku – podręcznik historii sztuki w Polskim Języku Migowym.

Sztuka narodziła się na ścianach prehistorycznych jaskiń, w postaci niezwykłych rysunków naskalnych. Sztuki plastyczne są od zawsze obecne w codziennym życiu. Piękno jest wokół nas i nie trzeba być artystą, by je doceniać i się nim zachwycać. Historia sztuki jest bardzo ważnym elementem ogólnej wiedzy o świecie i kulturze. Bez sztuki nie byłoby piękna.

Projekt „Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku – podręcznik historii sztuki w Polskim Języku Migowym” – jest to seria filmów edukacyjnych w języku migowym, opowiadająca o wybranych najciekawszych artystach, zabytkach i okresach z epoki prehistorycznej i antyku.

Filmy są udostępniane na kanale YouTube pn. Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku, celem upowszechniania tej wiedzy wśród samych osób głuchych jak i ich otoczenia, czyli tłumaczy, edukatorów. W ostatnich latach dostępność wiedzy i edukacji w Polskim Języku Migowym się znacząco zwiększyła, ale nadal jest to kropla w morzu potrzeb.

W ostatnich latach powstała także Encyklopedia Sztuki w Polskim Języku Migowym – leksykon podstawowych, najczęściej używanych pojęć z historii sztuki.

Niniejszy projekt stanowi bardzo ważne jej dopełnienie. Projekt ten ma atut edukacyjny w zakresie słownictwa języka migowego w obszarze historii sztuki dla przyszłych i obecnych tłumaczy języka migowego jak i dla osób uczących się tego języka.

Link do pobrania publikacji elektronicznej „Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku”:

pomysł, opracowanie i realizacja projektu, opracowanie zagadnień i definicji:
Agnieszka Kołodziejczak

tłumaczenie na Polski Język Migowy:
Marek Krzysztof Lasecki, Tomasz Grabowski, Monika Kozub, Daniel Kotowski

kamera i montaż:
Olgierd Koczorowski

opracowanie graficzne e-publikacji:
Tomasz Grabowski

konsultacje eksperckie:
Marek Krzysztof Lasecki, prof. Aneta Pawłowska (Instytut Historii Sztuki Uniwersytetu Łódzkiego)

współpraca ekspercka:
Grupa Artystów Głuchych

Projekt dofinansowany w ramach projektu grantowego pn. „Inkubacja innowacji społecznych w obszarze kształcenia ustawicznego osób dorosłych” realizowanego w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój 2014-2020 przez Stowarzyszenie Instytut Nowych Technologii w Łodzi.

E-publikacja przeznaczona wyłącznie do bezpłatnego użytkowania. Filmy udostępniane na zasadach licencji Creative Commons Uznanie Autorstwa — Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowa Licencja Publiczna (treść licencji dostępna na stronie: http://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/pl/legalcode) z wyjątkiem zdjęć, dla których licencje zostały odrębnie określone.

Łódź 2018-2019